Hiç rahat rahat konuşamayacağımı bildiğim birini, ailenin yaşlı üyelerini, eski anıları, limon ağacı çiçeklerini, özlüyorum.

içinden hiçbirşey yapmak gelmez. Tek istediğin uyumaktır. Sonsuza kadar uyuyabilirim...Hiç denemedim ama belkide çözümü budur. Daha iyi hissedene kadar uyumak. Yönlendirmeli meditasyon yapıp bir gün hiç yataktan çıkmayabilirim. Bu iyi bir fikire benziyor. Ara sıra kendine dinlenme şansı tanımalı insan. Bina çökmüşte altında kalmışsın hissidir depresyon.

içte duyulan ızdıraptır. Sanki herşey yaşanıyordurdu hepsine geç kalınmıştır. Bu bir süre sonra kafaya takılmasa bile daha da kötüsü bundan sonrada öyle olabileceğinin bilinmesidir.

Son zamanlarda dibine kadar yaşadığım şey...insanın içini karanlık kaplar korkutucu bir durum. En azından benim için öyle.